O poema comeza cunha operación de camuflaxe, a illa convértese no seu corpo, ou pola contra, ela convértese na illa. Nestes casos, cada panorama é un autorretrato. Ela non sabe quen é. Os poetas sempre, por respecto á retórica venerable, falan en primeira persoa. Despois temos a sensación de que Penas deixou a porta aberta para que entrasen outras voces, outros corpos. Como o corpo está camuflado, probablemente por barro ou cinza volcánica, non sabemos moi ben quen son os outros que falan. Unha voz diríxese a un fillo (un deses fillos que sempre aparecen nos poemas): “Hai que ir armado ata os dentes dende onte”. Outra voz di: "Podo coñecer unha cidade polos ladridos dos cans". Quen di iso ten que vir de lonxe, de moi atrás. É alguén que aínda lembra as palabras das latas. Paseando o libro, Sobre a paisaxe ocre érguense siluetas femininas baixo o ceo moi claro, mulleres, nenas, vellas que falan pola boca chea de terra. Son de voces que aparecen por primeira vez nos versos de Silvia Penas. As voces falan de cousas que a poeta galega non pode saber pola súa propia experiencia. Ela vén dunha terra que ignora a sede, e onde o mar é tranquilo e familiar coma o xardín que rodea a casa. Criaturas que piden falar, mulleres das illas que descolonizan para sempre o poema e coa súa voz escapan de todas as cámaras dos turistas: “Hai unha muller no medio de chorar, nos recunchos, pedindo amor, un xesto, unha moeda. , pedindo amor”. E esta muller fala, e escoita, abraiada, ao visitante. Detrás dela tomaron a palabra as mulleres do país, e o verso converteuse en teatro. Entendendo por teatro o lugar onde o poeta deixa falar aos demais. "A miña saia avivada polo desexo da choiva", di o coro. Non vou seguir indicando versos, por citalos. Algúns din que se levantaron da superficie terrosa e salobre, e me atraían directamente. Cada vez que aparece a palabra “can”, “cans”, estremezo, e atópome alí de novo, mirando os cans das terrazas. Quizais a outra persoa non lle di nada, e será noutro verso, que para min é inocuo, onde o resplandor aparecerá para outra persoa. As instantáneas de Penas aparecen unha tras outra ante os meus ollos, e as miñas fotos, salvo unha, van perdendo nitidez diante do teatro propiciatorio da poesía. Cabo Verde tamén me encantou, pero non lembro que fose tan abrumador e conmovedor como a historia de Penas. Hai turistas que non deixan hoteis nos trópicos por medo a chocar co corpo, coa xente, coa vida. Quizais son dos que se aferran prudentemente ao daiquiri. O autor deste libro, non, dende o primeiro día saíu do hotel atravesando a parede de cristal que os operadores turísticos inclúen no prezo. Saíu e "aproveitou a vista, apoderouse do fondo dos ollos" e correu polo seu corpo, polo seu teatro, rápido, rápido ata o último verso, e o resto é o ceo.

E así, o ceo convértese, na voz poética de Silvia Penas, en sinónimo de silencio.